ORIENTACJA PRZESTRZENNA I CZASOWA
Orientacja przestrzenna to czynność związana ze spostrzeganiem, które przejawia się świadomością położenia ciała. Prawidłowa orientacja przestrzenna jest wynikiem współpracy zmysłów takich jak: wzrok, słuch, dotyk, równowaga i propriocepcja. Orientacja czasowa
i przestrzenna obejmuje:
- położenie w przestrzeni (wyrażenia przyimkowe),
- schemat ciała (prawa, lewa strona),
- relacje czasowe (pory dnia, pory roku, dni tygodnia, miesiące oraz pojęcia: wczoraj, dzisiaj, jutro itp.).
Zaburzenia orientacji przestrzennej charakteryzują się głównie brakiem orientacji
w schemacie własnego ciała oraz nieumiejętnością określenia orientacji w kierunkach (prawo-lewo, góra-dół, nad-pod, przed-za, obok-między, wewnątrz-zewnątrz. Zaburzenia orientacji przestrzennej często mają związek z trudnościami w nauce czytania (przestawianie liter
i cząstek wyrazów, przeskakiwanie wersów, przestawne odczytywanie liczb, trudności
w dekodowaniu struktur logiczno-gramatycznych) i pisania (mylenie znaków graficznych
o podobnych kształtach, lecz inaczej ułożonych w przestrzeni, mylenie linijek, mylenie proporcji i kierunków zapisu, przestawianie kolejności) oraz nieprawidłowościami
w wykonywaniu różnych ćwiczeń. Nieharmonijny rozwój poszczególnych funkcji poznawczych może skutkować opóźnionym bądź nieharmonijnym rozwojem mowy, dlatego też istotna jest odpowiednia stymulacja funkcji poznawczych.
